Nöbetçi Eczaneler
Zor günler, zor zamanlar, zor saatler geçmek bilmeyen saniyeler. Hatırlarsınız ki bir beyin ameliyatı sonrası hafıza da değişiklik yaşamıştım. Ardından o düzeldi ameliyata bağlı epilepsi hastası oldum. Ne oluyordu Sude sana önüne engeller çıkmaya başlıyor sürekli…
******
Ve ilk beyin ameliyatımı olduktan sonra her gün o ıssız koridorlarda yürüyordum. Sağa baksam da sol a baksam da hep oda kapıları ve her oda içinde beyin ameliyatı olmuş insanlar, hepsinin tanısı çok farklı, hepsinin o top kadar beynindeki tümörlerin oluştuğu yerler çok farklı. Yaşlar desen öyle. Kimisi 2 yaşında küçük tatlı bir bebek, kimisi 7 yaşında birinci sınıf öğrencisi, kimisi 14 yaşında orta okul son sınıf öğrencisi, kimisi 20 yaşında genç bir abi-abla, kimisi de 60 yaşında bir tontoş teyze.. Hepimizin tek ortak noktası aynı serviste benzer ameliyatlar oluyoruz. O ortam da diyorsun ki Allahım halime şükürler olsun. O koridorlar gün geçtikçe sıkıyor insanı artık hastane ortamından uzaklaşmak istiyorsun derken 1 hafta geçti ve artık taburcu olmuştum ama bir durum var ki 2 ay evde kimseyle görülmeyeceğim enfeksiyon için ve 1 hafta sonra o kafamdaki 70 tane zımba teller, dikişler alındıracak. Ee ben okula kaldığım yerden devam edemeyeceğim, ee mezuniyet, ee SBS, ee lise… Ne olacaktı ..
******
Kazasızca Afyon’a dönmüştüm, daha eve girmeden bir koyun kesilmişti. Allah kabul etsin.
Ev steril hale getirilmiş, yatağım hazırlanmış ve herkes beni bekliyordu ve yüzlerindeki o gülümsemeyi gördüm. Sol kafamın üstüne yatamıyordum çünkü dikişlerim vardı ve 2 ay hep yatmam gerekiyordu. 1 hafta sonra o 70 tane zımba telleri aldırmaya gittik ama onları aldırırken canım o kadar çok yanmıştı ki anlatamam. 70 teli 1 saatte anca almışlardı. Şükür ki dikişler sonrası ameliyat bölgem kapanmış. Ama asıl olay okulun kapanmasına az kaldı ve mezuniyet balosu var. Benim gürültülü ortam da durmamam gerektiği için mezuniyete katılamamıştım. Evet benim için üzücü bir durumdu, yıllardır aynı masa da aynı dersleri gördüğüm arkadaşlarımla son eğlenceye katılamamıştım. Derken … 2 gün sonra okulumdaki bütün öğretmenlerim, müdür ve müdür yardımcıları toplu olarak bana geçmiş olsun a gelmişler, beni çok mutlu ettiler. Onlarla o yarım saat konuşma bana çok iyi gelmişti ve en büyük destekçim bir o kadar da duygusal sınıf öğretmenim Cengiz Kahraman beni çok mutlu ve onur etmişti. Eee sıra şimdi SBS’de lakin evden çıkmamam gerektiği için ona da giremedim. Ee ne olacak şimdi. Ben yıllardır bilhassa da bu yıl o SBS için çok çalışıyordum ve hemşireliği tutturacaktım. Hemşire olmak istiyordum. Ne yapacaktım ben şimdi…
******
Ameliyat sonrası yaşadığım beyin hafıza sıkıntım halen devam edecek korkusu desen beni benden alıyor desem yalan olur çünkü ben o durum da olduğumu bilmiyorum çünkü ailem farketti. Ne derseniz suya süt, süte su diyen birisi olmuşum bir 2 ay kadar sonra düzeldim.
******
Evet asıl benim en büyük sorunum hemşireliği çok isteyen birisi olarak sınava giremediğim için hemşirelik hayalim de bitmişti. Ya tekrar 8. Sınıf okuyacağım ya da 1 sene bekleyip 1 sene sonra tekrar giremediğim SBS’ye gireceğim. Ama yaşıtlarımla bütün hayallerim bitmişti.. Siz olsanız ne yapardınız sevgili okurlarım? Bir sonra ki haftaya kadar cevaplarınızı bekliyorum. Bir sonraki köşemde görüşmek üzere sağlıcakla kalın.